სულს უშენობით
დაღლილ დაქანცულს სულს უშენობით დაღლილ დაქანცულს ,
გულის კარებტან დაუკვნესია ,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,
გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი დაუთესია,
ნუგარ მაწამებ ბრალდებულივით,
უცებ მომკალი უკეთესია,
ისე საშინლად მომენატრე რომ,
ფიქრები მტრებად შემომესია,
უბრალოდ მე გწერ რასაც განვიცდი,
და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია,
არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო,
აღიარება ჩემი წესია,
როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება,
არ ვარსებობდე უმჯობესია.
ამ ცხოვრებაში სუყველაფერი,
ამ ცხოვრებაში სუყველაფერი,
დროებითი და წარმავალია,
რადგან თვითონ დრო წამავალია,
სიყვარული კი დროის წამალია.
რომ არ გიყვარდეს ალბათ ცხოვრება,
დაემსგავსებოდა უაზრო მდინარეს,
რომელიც უაზროდ გაგიყოლებდა,
მოძრაობიდან გამომდინარე.
როდესაც გიყვარს არა ხარ მარტო,
გაუჩერებელი დროის დილამდე,
უნდა გიყვარდეს, უნდა გიყვარდეს,
ვიღაც ყოველთვის უნდა გიყვარდეს!
......... რადგან ...............
ცხოვრება ზოგჯერ ანკარა წყაროს გავს,
ზოგჯერ კი საოცრად ბინძური ღელეა
და თუ ამ ქვეყნად არ გიყვარს ვინმე,
ეს ყველაფერი .... სისულელეა!
