მალევეე ნინიკოს ზარი შემოვიდა. ვუპასუხე არაფრის ტქმაა ვაცადეე დაა უბრალოდ ვუთხარი თუ უსაქმურობ 5 წუთში ჩემთან გაჩნდი. და გავთიშე ვიცი ამაზეე ბრაზდებოდაა ჩემი დაიკო. მაგრამ ყოველთვის დათქმულ დროზეე მოდიოდა. დაა ეხლაც 5 წუთში ჩემთან გაჩნდა. კარი გავაღე დაა როგორც ყოველთვის პირი გიაა დამრჩა...
-გოგო რამდენჯერ უნდაა გითხრაა არ იარო ეგრეე გარეთთქო.
-რატო კი მაგრამ ?
-მაქვს ეხლაა ჩხუბის თავი ?
-ჰო კაი მორჩი რა.
-აბა როგორ ხარ ? არაფერი დამიმალო ყველაფერი მომიყევი.
-ნიკოლოზ! რამეე ხო არ მოგიწევიაა აბა რას ელოდები რაა მოგიყვე.
მისაღებისკენ წავიდაა დაა მდივანზე ისე დაჯდაა როგორც მის სახლში ჯდებაა.
-გისმენ სიხარულო. ყავას დალევ? (მე)
-ნიკა მორჩი. რა გინდაა? რას მისმენ? კი დავლევ.
-უბნის ჭორებს. იცოდეე არაფერი დამალო
-მოკლედ ჰოჰო მართლაა რა უნდაა მეთქვა. გახსოვს ჩვენიი მეზობელი ლამარა?
-ლამრიკო? კი როგორ არაა ეგ ხო წავიდა?
-კი დაა სახლი გაყიდა.
-მერე?
-მერეე ისეთიაა შენ რო გიყვარს?
-ვაა ეს მომეწონაა. მერეე ? მერეე ?
-მერეე ის რომ მარტო გადმოვიდა. გუშინ ღამე. მოიცაა მართლა ვერ შენიშნეე შენ ახალი მანქანა?
-ვერა. მაგრამ არაუშავს მალეე შიგნითაც აღმოვჩნდები.
-არაფერი გამოგასწორებს შენ.
-ვიცი ხო რო არ გამოვსწორდები არ უნდაა ყოველ ახალზე შეხსენებაა. როგორ ვიუსაქმუროთ ეხლა დღეს?
-სახლში ყოფნაა ჯობიაა მგონი ცხელაა ძალიან გარეთ.
-მარტო რაა ვაკეთოთ?
-რატო მარტო ? მარის დაა ნიას ხო იცნობ?
-შენ დაქალებს ?
-ჰო, აბა ვის.
-კი ... კითხვის გაგრძელება »

თოვლის ფიფქებიდან ზღვის ტალღებამდე 16

ბევრი რომ არ გავაგრძელო,ჩემი თვალების ამბავი ყველას გაუხარდა და რა თქმა უნდა ჩემი და გიოს ამბავიც.ქორწილის დღე დავთქვით.მე და თეო კაბის შესარჩევად წავედით.
ძალიან პრეტენზიული ვიყავი.ბოლოს ერთი კაბა შევარჩიე და გავისინჯე.გასახდელიდან გამოვედი და სარკის წინ ტრიალი დავიწყე.სწორედ ამ დროს ვიტრინიდან დაჯინებული მზერა ვიგრძენი,თავი ნელე გავატრიალე და ალექსანდრეს აცრემლებულ თვალებს შევეჩეხე.
_ნათ ეს კაბა ძალიან გიხდება!ნათ რას უყურებ?!_ჩამაცივდა თეო და მზერა იქ მიმართა საითკენაც მე დაჟინებით ვიხედებოდი.
_თეო ალექსანდრე_გამოვცერი მე
სწორედ ამ დროს ალექსანდრე მაღაზიაში შემოვიდა.
_შენ რა თხოვდები?!_ალექსანდრე
_კი_ამაყად ვუპასუხე
_როგორ მინდა მის ადგილას მე ვიყო_დანანებით ჩაილაპარაკა და თვალბი ცრელებით აევსო
_ნათ უნდა გელაპარაკო,გთხოვ._ისე მთხოვა უარი ვერ ვუთხარი,მხოლოდ ის ამოვილუღლუღე რომ კაბას გამოვიცვლიდი და გამოვიდოდი.
გასახდელიდან გამოვედი და კონსულტანტს ვუთხარი რომ ეს კაბა ჩემთვის გადაენახათ.
ამასობაში თეოც წავიდა და დავრჩით მე და ალექსანდრე ერთმანეთის პირისპირ.
_აქ ვისაუბროთ?!_ვიკითხე მე
ალექსანდრე ფიქრებიდან გამოფხიზლდა,ხელი მაგრად ჩამჭიდა.
მის შეხებაზე სასიამოვნოდ დამაჟროჟოლა.არ ვიცი ეს რა გრზნობა იყო,ან საერთოდ რას ვაკეთებდი მე მის გვერდით როცა გიორგის ცოლი სულ მალე გავხდებოდი.
ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი მივხვდი როგორ აღმოვცნდი ალექსის მანქანაში.
_სა ... კითხვის გაგრძელება »

 



                                    არ თქვა ვინმეზე რამიტ მეტი ხარ